Kompozytor, improwizator, współzałożyciel jednego z najbardziej rozpoznawalnych niezależnych wydawnictw muzycznych w Polsce – Lado ABC. Od ponad 25 lat aktywnie działa na polskiej i międzynarodowej scenie muzycznej. Realizuje festiwale, koncerty, warsztaty edukacyjne aktywnie przyczyniając się do promocji i upowszechniania nowej muzyki. Związany z wieloma składami, m.in.: Tupika, Cukunft, Horny Trees, Sza/Za i Bastarda. Tworzy muzykę dla filmu, kina niemego, teatru, tańca współczesnego. Najczęściej wykorzystuje klarnet, głos oraz elektronikę.

Grafik, rysownik, felietonista, pisarz. Autor książek dla dorosłych i dla dzieci. Projektował okładki (m.in. Literatury na Świecie), plakaty i znaki graficzne. Przez kilka lat publikował cotygodniowe rysunkowe komentarze w „Tygodniku Powszechnym”. Teksty publikował m.in. w „Autoportrecie”, „Literaturze na Świecie” i „Tygodniku Powszechnym”. Współpracował z „Gazetą Wyborczą” i miesięcznikiem „Charaktery”. Eseistyczny debiut Wichy, „Jak przestałem kochać design”, szybko zdobył dużą popularność dzięki przejrzystemu językowi autora i jego umiejętności najpierw dostrzeżenia, a potem uważnego opisania szczegółów i drobnych zdarzeń. Za swoją drugą książkę, „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”, Marcin Wicha został laureatem 22. Nagrody Literackiej Nike w 2018 roku, a jednocześnie wygrał plebiscyt czytelników; jak również – nieco wcześniej – otrzymał Paszport Polityki. W kwietniu 2021 roku nakładem wydawnictwa Karakter ukazała się książka „Kierunek zwiedzania”. Wicha postanowił przyjrzeć się w niej Kazimierzowi Malewiczowi. Nie stworzył jednak klasycznej biografii ani powieści historycznej – zamiast tego postanowił napisać oprowadzanie po wymyślonej wystawie Malewicza. Z kolei „Nic drobniej nie będzie”, książka Wichy z 2022 roku, to zbiór felietonów publikowanych na łamach „Pisma” i uzupełnione o premierowe teksty. Pisząc z humorem o sprawach bieżących, zwracał uwagę na rzeczy najdrobniejsze, dziejące się przy okazji, a opowiadające o kondycji człowieka, jego lękach, wielkiej historii. W „Gościnnych występach” (2024) zabierał czytelnika na spacer po warszawskim Grochowie i Dessau, pisał o związku typografii z rewolucją, swoich porażkach i zabawnych sytuacjach, które mu się przydarzyły.