Nie ma chyba bardziej polskiej budowli niż dwór. Drewniany, podmurowany, z klasycznymi kolumnami na ganku, otoczony starodrzewem. Wpisany w polski krajobraz niczym rosochata wierzba przy wiejskiej drodze. Symbol szlacheckiego rodu, powtarzalności rytmu życia i walki patriotycznej. Posiada klimat przestrzeni cichej, rodzinnej i niezmiennej.

Z dworem nierozerwalnie związani byli ziemianie – posiadacze ziemscy, których życiem rządziła przyroda i zmieniające się pory roku. We dworze celebrowano codzienność, przerywaną świętami lub przyjazdem gości. Gdy zajrzymy do jego wnętrz, zobaczymy rodzinę skupioną wokół dużego stołu, pochyloną nad lekturą lub hafciarską robótką w świetle naftowej lampy. Usłyszymy dźwięki fortepianu, wygrywane przez młode panny, szczekanie psa dochodzące z ogrodu, cykanie świerszczy na pobliskich łąkach. Zasmakujemy konfitur z malinowego zagajnika i poczujemy dochodzący z dworskiej kuchni aromat świeżo pieczonego kołacza. Dotkniemy świata, który przeminął, ale wciąż jest obecny na kartach spisanych wspomnień i powieści.
„W domu i koło domu wciąż było tyle chodzenia koło najrozmaitszych rzeczy, tyle obrzędów, zwyczajów, do których trzeba się było przygotować (…). Każda rzecz musiała być zrobiona, kiedy przychodził czas, gdyż czas wyznaczały ziemia, pogoda i niebo. A także obyczaj, ten piąty żywioł świata; zaś w miarę jak stawali się tu w Serbinowie zasiedziałymi ludźmi, obrastali z lekka i w starodawne obyczaje”.
Maria Dąbrowska  „Noce i dnie”